W 1945 roku, zimą, w działającym już Miejskim Gimnazjum oraz powstającym Liceum Pedagogicznym pracowali następujący nauczyciele: państwo Janina i Antoni Maćkowiakowie, pan Michał Urbanowicz, pan Piotr Grebienikow, pan Józef Miodek, pani Helena Łempicka, pan Jan Zeman, ks. Michał Kaczmarek oraz woźny Antoni Matysiak.
Posługiwano się jeszcze – aż do 1946 roku – okrągłą pieczęcią o następującym brzmieniu: „Państwowe Koedukacyjne Liceum Pedagogiczne w Wolsztynie”.
Legitymacja mojego ojca Jana Zemana z 1946 roku – z tą właśnie pieczęcią.
Pierwsi licealiści ze swymi nauczycielami – jesień 1946 rok. Siedzą od lewej: trzeci - pan Bolesław Hejduk, piąty - pan Jan Zeman, szósty - pan Piotr Grebienikow, siódma pani - Anna Peterówna, ósmy pan - Antoni Maćkowiak (?), ostatni ks. Eugeniusz Ciszewski (tyle osób rozpoznaję).
Wiosną 1946 roku odprawiono mszę świętą, polową i poświęcono Gimnazjum Miejskie oraz powstające Liceum Pedagogiczne.
Oto zdjęcie z tej uroczystości zachowane przez mego ojca.
W tym też czasie powstaje przy liceum Rejonowa Komisja Kształcenia Nauczycieli (liceum zaoczne).
W roku szkolnym 1946-47 przybyło w liceum nauczycieli – pani Kazimiera Ludwiczak, ks. Eugeniusz Ciszewski, pani Anna Peterówna, pan Józef Tobiasz, pan Edmund Ciesielski, pani Jadwiga Przybylska, pan Bolesław Hejduk. Klasy gimnazjalne zostały zlikwidowane i pełną parą ruszyło cztero klasowe (wciąż się rozrastające) Liceum Pedagogiczne. Zaczęto też organizować bibliotekę szkolną.
Pierwsze zdjęcie grona pedagogicznego – (stoją od prawej – 1. Jan Zeman (uczył w latach 1945-49), 2. Anna Peterówna (uczyła w latach 46-50), 3. NN, 4. NN, 5. Józefa Kropidłowska (uczyła w latach 1947-50), 6. Bolesław Hejduk (uczył w latach 1946-70), siedzą od lewej – 1. NN, 2. Piotr Grebieniow (uczył w latach 1945-52), 3. i 4. Janina i Antoni Maćkowiakowie (uczyli w latach Janina 1948-50, Antoni 1945-50), 5. Kazimiera Ludwiczakówna (uczyła w latach 1946-50), 6. ks Eugeniusz Ciszewski (uczył w latach 1946-49).
Od jesieni 1945 roku młodzież pomagała w porządkowaniu i remontach (budynku dydaktycznego, internatu, mieszkań dla nauczycieli oraz sali gimnastycznej) oraz gromadzeniu dziesiątków ton niemieckich książek i wydawnictw encyklopedycznych (także „Larousse”) znajdujących się w pobliskich szkołach, willach i domach (mój ojciec twierdził, że te książki i ich ilość świadczyły o wysokim poziomie intelektualnym byłych mieszkańców Sulechowa i jego okolic). Wywożono je pociągami w stronę Leszna. Niewielką ilość książek (o wartości historycznej) przekazano Uniwersytetowi Poznańskiemu. Ojciec, znający język niemiecki, do końca życia żałował tych książek. Wielokrotnie, wracając do tego tenatu powtarzał mi: „gdybym wiedział, że w roku 1951 zostanę powołany do organizowania Biblioteki Pedagogicznej w Zielonej Górze to zwróciłbym się do ówczesnych władz szkolnych o możliwość zmagazynowania wielu setek z nich (np. encyklopedii, słowników literatury i poezji…” (Sulechów należał do II, a w latach 1933 – 45 do III Rzeszy).
Młodzież pomagała też w zdobywaniu mebli z pobliskich szkół, willi i opuszczonych przez Niemców domostw (łóżek do internatu, ławek i krzeseł oraz biurek do budynku dydaktycznego, szaf, stołów itp.). Ojciec wspominał, że była to „niesamowita akcja – codziennie ktoś coś przywoził lub przynosił ku ogólnej radości nauczycieli i uczniów. Uporządkowano też z czasem piękny, stary park i wybudowano boisko sportowe, które służyły również uczniom powstałej w 1946 roku Szkoły Ćwiczeń (której organizatorem i pierwszym kierownikiem – 1945/48 – był pan Aleksander Poczykowski.
Maria Kuszneruk
Bełchatów, listopad 2008 - styczeń 2009
