Po śmierci króla pruskiego Fryderyka I Hohenzollerna w 1713 r. pozostał bez wsparcia finansowego. Przez kolejne pięć lat pracował jako laborant w prywatnym laboratorium Abrahama Cyprianusa w Londynie. Po krótkim czasie dawał wykłady w Londynie. W 1716 r. razem z angielskim królem Jerzym I Hanowerskim (1660-1727) i jego dworem wyruszył do Hanoveru, odwiedził Berlin, gdzie poznał lekarza i chemika Georga Ernsta Stahla (1659-1734). Dzięki jego wsparciu otrzymał stypendium i powrócił do Londynu. Później podróżował do Francji i Włoch, nawiązując kontakty w wieloma znanymi uczonymi – z H. Boerhaavem, bracimi Étiennem Francoisem i Claudem Josephem Geoffroyami, R.A.F. Réaumurem, A. Jussieu, M. Charasem. W Paryżu uczył się i przebywał z obydwoma braćmi Goeffreyami.
Słynny sulechowski aptekarz i chemik Caspar Neumann (1683-1737).
W 1719 r. zapoznał się z prowadzeniem apteki dworskiej w Berlinie, a król pruski Fryderyk Wilhelm I (1688-1740) uczynił go nadwornym aptekarzem, którą to aptekę prowadził do swojej śmierci. Kiedy przejął aptekę, była ona zaniedbana. Caspar N. udoskonalił laboratorium, a w całym budynku, gdzie się mieściła apteka założył wodociągi. W 1723 r. utworzono Collegium Medicochirurgicum w Berlinie, a Neumanna powołano na profesora chemii praktycznej, przez co stał się pierwszym farmaceutą niemieckiej katedry. Od 1724 r. Neumann był członkiem pruskiego wyższego Collegium Medicum i odpowiadał za farmację we wszystkich landach Prus. Został nadzorcą wszystkich aptek w Prusach, a z czasem królewskim doradcą w 1733 r.
Był członkiem: Akademii Berlińskiej (1721), Królewskiego Towarzystwa w Londynie (1725 - Royal Society) i Akademii Nauk Przyrodniczych Leopoldiny (1728 – Halle). W 1726 otrzymał tytuł Doktora Nauk Medycznych honoris causa w Halle. Zdobył sobie sławę nie tylko jako aptekarz, ale również jako badacz-analityk (m. in. badał wino, piwo i inne napoje alkoholowe, żywicę ambrową i benzoesową, kwas cynamonowy bursztynowy, herbatę i kawę), fitochemik i prekursor naukowego lekoznawstwa, domagający się naukowego wykształcenia aptekarzy. Jego uczniem był aptekarz Andreas Sigismund Marggraf (1709-1782) odkrywca cukru buraczanego. Jego prace publikowano m.in. w języku niemieckim w „Efemerydach” w Akademii Nauk Przyrodniczych Leopoldiny, w „Transakcjach filozoficznych” i „Miscellanaes Berolinensis”. Opublikował szereg pism tłumaczonych na holenderski: „Lekcji”, „Medytacji”, chemię medyczną „Chimiamedica dogmatico-experimentalis”, a jego inne traktaty tłumaczono na francuski i angielski. Spośród tzw. Lekcji napisał:
- Lectiones chymicae & c., Berlin 1727 i 1740,
- Lectiones von succino, opio & c., Berlin 1730,
- Lectiones von subiectis pharmaceuticis, Berlin 1731,
- Lectiones subiectis diaeteticis, Thee, Caffe, Bier und Wein, Züllichau 1735,
- Lections vom Salpeter, Schwesel, Antimonio und Eisen, Züllichau 1732,
- Lections vom gemeinen Salz, Züllichau 1737.
Przez całe życie był zwolennikiem teorii flogistonu Stahla. Teoria ta zakładała, że spalanie substancji polega na wydzielaniu się z niej nieważkiej substancji (materii ognia) zwanej flogistonem.
Zmarł 20 października 1737 r. w Berlinie o godzinie 3 po południu. Pochowano go na cmentarzu przykościelnym przy bramie Köpenicka (dzielnica Berlina).
- Allgemeine deutsche Biographie, Bd. 23, Leipzig 1886,
- Carl Joseph Bougine, Handbuch der allgemein Litterargeschichte nach Heumanns Grundriβ, Bd. 4, Zurich Orell 1791,
- Christoph Heinrich Kessel: Lebens-Beschreibung D. Caspar Neumanns. In: Caspar Neumann: Chymiae medicae dogmatico experimentalis. Vol. 1, part 1. Johann Jacob Dendeler, Züllichau 1749,
- Neue Deutsche Biographie, Bd. 19, Berlin 1999,
- Herman Schelenz, Geschichte der Pharmazie, 1904.
