Jak pisał sulechowski superintendent Albert Splittgerber, do 1582 r. lekarstwa i zioła można było kupić w Sulechowie tylko w sklepach korzennych. Wówczas to zamkowy zarządca Botho z Blankenburga oraz rada miasta zezwolili Gregoriusowi Krausemu z miasta w Brandenburgii założyć pierwszą aptekę w mieście. Uzyskał on pierwsze uprawnienia aptekarza, a osiemnastowieczny kronikarz Johann Christian Wilcken opisał go jako „postawnego mężczyznę o spokojnym usposobieniu”. Informację o tym przechowywana była w gałce kościelnej wieży do 1611 r. Wówczas to piorun uderzył w kościelną wieżę i postanowiono odnowić kulę z wieży, wydobywając z niej kronikę, w której znaleziono taki to właśnie zapis potwierdzający założenie pierwszej apteki w Sulechowie:
„W roku 1582 polecono Gregoriusowi Krausemu przez wielmożnego hrabiego Botho z Blankenburga oraz przez radę miasta Sulechowa przejąć aptekę i został on pierwszym aptekarzem.”
Północna część placu ratuszowego. Przy wjeździe w obecną ul. Kopernika apteka „Pod Lwem” (Loewen Apotheke).
Zdjęcie z lat 30. XX wieku.
O Krausem wspomniał również sulechowski kronikarz Martin Georgio Bruchmann w „Annales oder Geschichtbuch und Chronik der Stadt Züllich”, wydanej w Kostrzynie w 1665 r. Również on potwierdza, że Gregorius poślubił Catherinę Köherin z Krosna Odrzańskiego, siostrę sulechowskiego szynkarza Jeremiasza Köhera. Catherina była posażną, pobożną i dystyngowaną kobietą. Miała z Gregoriusem Krausem trzech synów: Jana, Zachariasza i Eliasza. Zachariasz zmarł młodo - w wieku chłopięcym. Jan był dobrym muzykiem i poślubił wdowę po Michaelu Langem, prowizorze kościelnym. Wiadomo również, że w 1603 r. G. Krause był nadwornym sędzią. Choć Krause nie był rodowitym Sulechowianinem, zasłużył się dla miasta na tyle, że z czasem został w 1604 r. radnym, a w 1620 r. burmistrzem. Jego żona zmarła nagłą śmiercią – pisał Bruchmann – a Krause przymierzał się już do drugiego małżeństwa, dał już o tym zapowiedzi z ambony, jednak w 1622 r. nagle zakończył życie.
Po G. Krausem aptekę przejął i prowadził jego syn Jan (Johannes). Również i on najpierw był ławnikiem, później w 1627 r. radnym miejskim, aż do wybuchu wojny 30-letniej. W pogmatwanych okolicznościach udał się do polskiego Międzyrzecza (niem. Meseritz), gdzie zmarł na dżumę w dniu św. Jana 1631 r. Apteka ponownie przeszła w ręce jego syna, również Gregoriusa, aż do jego śmierci w 1694 r. Pomimo że był radnym - według ksiąg kościelnych - w trzech ostatnich latach życia „z powodu słabości umysłu i innych dolegliwości nie odwiedzał już często ratusza”. Ponadto pełnił urząd inspektora „przy rzemiośle rzeźnika”. Za jego życia odnowiony został przywilej apteczny, który według superintendenta Albert Splittgerbera spłonął prawdopodobnie w czasie wojny 30-letniej (Geschichte der Stadt und des Kreises Züllichau, Sulechów 1927, s. 31). Przywilej odnowił w 1643 r. książę elektor Fryderyk Wilhelm Wielki, a dokument potwierdził w 1691 r. książę elektor Fryderyk III (w latach 1701- 1713 król pruski). Przywilej dawał rodzinie Krausego wyłączność na sprzedaż przypraw i towarów kolonialnych oraz lekarstw i tzw. towarów aptecznych. Był on ostatnim męskim potomkiem tej rodziny. Z czternaściorga dzieci przy życiu pozostała tylko córka Eleonora, jaka po raz drugi poślubiła „gorliwego w sztuce aptekarskiej” Johanna Michaela Rupprechta, urodzonego w Jenie. Jednak po śmierci Krausego aptekę wydzierżawił inny aptekarz - Johannes Romke. Był on człowiekiem, który zwiedził „kawał” świata. Kiedy apteka pod jego kierownictwem zaczęła podupadać, rada miasta uprosiła i otrzymała od króla w 1701 r. przywilej na założenie drugiej apteki w ratuszu. Warto tutaj zaznaczyć, że wówczas u J. Romkego pobierał nauki i zdawał egzamin słynny na całą Europę sulechowianin, aptekarz i chemik Kaspar Neumann, którego Romke był ojcem chrzestnym. Zaopiekował się on K. Neumannem po śmierci jego rodziców. Jak wynika z przywileju dla apteki ratuszowej, apteka „Pod Lwem” przeszła w 1707 r. w posiadanie Michaela Rupprechta. Natomiast sam Romke zmarł w 1723 r.
Słynny sulechowski aptekarz i chemik Caspar Neumann (1683-1737).
Aptekę „Pod Lwem” odziedziczył od Rupprechta Daniel Strümer, syn pastora w Temple. Był on żonaty z córką Groβmanna, burmistrza Landsberga (dziś Gorzowa Wlpk.). Przywilej apteki „Pod Lwem” odnowiony został w 1718 r. właśnie dla Daniela Strümera. Kiedy Strümer zmarł w wieku 51 lat, w 1735 r., wdowa po nim poślubiła również aptekarza Friedricha Wilhelma Gutmanna w 1737 r.
Niestety nie wiadomo, jak długo apteka była w posiadaniu Gutmanna lub wdowy. Wiadomo jedynie, że w 1752 r. apteką kierował uprzywilejowany aptekarz medyczny Gottfried Schultze, który urodził się w Drossen. Jego żoną była Dorothea Ungnadin, córka Johanna Friedricha Ungnadego, aptekarza i burmistrza Köpenik.
W 1778 r. nowym właścicielem apteki „Pod Lwem” został 24-letni Friedrich Samuel Schultze (ur. w 1755 r.), syn Gottfrieda Schultzego. W 1805 r. zmarł na udar Friedrich S. Schultze, aptekę dziedziczy po nim jego brat Christian Gottlieb Schultze. W tym samym roku sprzedaje on aptekę Karlowi Ernestowi Izajaszowi Zachertowi.
W XIX w. apteka szybko przechodzi z rąk do rąk, a jej właścicielami są: Friedrich Ludwig Keβler (w 1813 r.), Johan Heinrich Krukenberg (w 1817 r.), wdowa po Krukenbergu - z domu Wustmann (w 1829 r.), Carl Hermann Seybel (w 1831 r.), Carl George Schweder (w 1837 r.), Heinrich Wilhelm Körner (w 1846 r.), po nim zarządzana przez trzech jego spadkobierców do 1872 r., Karl Albert Wilhelm Lehmann (w 1872 r.), Gustav Adolf Henneberg (w 1877 r.), Georg Wilgenroth (w 1891 r.), Ernst Daufel (w 1891 r.), Max Boettger (w 1898 r.), Otto Busch (w 1900 r.), Ferdinand Schraber (w 1900 r.), Fritz Lustig (w 1907 r.), Max Forell (w 1912 r.).
- Martin Georgio Bruchmann, Annales oder Geschichtbuch und Chronik der Stadt Züllich, Küstrin 1665,
- dr. Curt Schelenz, 350 Jahre Löwen- Apotheke in Züllichau, Trebschen,
- dr. Curt Schelenz, Die Ratsapotheke in Züllichau, [w:] Deutsche Apotheker Zeitung, Nr 74, 14 September 1938,
- Splittgerger Albert, Geschichte der Stadt und des Kreises Züllichau, Züllichau 1927,
- Johann Christoph Wilcken, Züllichographia oder Chronica der kgl. Preuβischen Stadt Züllichau, Züllichau 1753,
