Ponowną próbę przebicia się przez most w Niekarzynie dokonano popołudniu. Gen. Wobersnow przybył ze swoimi oddziałami na zbocza od południowo – wschodniej strony Dębowego Młyna (Eichmühle – godz. 16.30) i spostrzegł wówczas, że lewe skrzydło wrogiej armii rozciąga się daleko na północ, a jego artyleria nie sięgnie Rosjan, dlatego skręcił w stronę Wielkiego Młyna (Großmühle) w Kijach, gdzie przybył około godz. 17.30.[1] W czasie tych wydarzeń Małachowski próbował podejść przez Niekarzyn na lewe skrzydło rosyjskich wojsk. Rosyjski generał – major Totleben rozpoznał manewr 7-go regimentu huzarów i rozkazał podpalić wieś Niekarzyn, zanim Małachowski osiągnął most. Przebicie się przez płonącą wieś stało się niemożliwe, dlatego też Małachowski ograniczył działanie do obserwacji wroga i osłaniał przemarsz ciężkich oddziałów i taborów pruskich.[2] W tym czasie Chef gen. – por. Wedell i gen. – por. Johann Dietrich von Hülsen prowadzili działania bojowe na północny - zachód od wzniesienia Kowala (niem. Schmeide Berg - kuźnia, kowal). Oddziały gen. Wobersnowa około 18.00 podjęły w tej okolicy walkę wspierając bataliony generałów Hansa Wilhelma von Kanitz, Heinricha von Manteuffela i J. H. von Hülsena. Wraz z oddziałami grenadierów przybyły: piekarnia, tabory z żywnością i amunicją oraz ekwipunkiem, a także artyleria.[3] Podczas tych działań padł na ziemię śmiertelnie raniony w prawy bok, od kawałka kartacza wystrzelonego z rosyjskiej baterii, gen. Wobersnow. Jego oddziały poczęły się wycofywać. W tym czasie pruska kawaleria, a zapewne i eskadrony gen. Małachowskiego zabezpieczały odwrót pozostałych oddziałów przemieszczających się przez most obok Wielkiego Młyna (Gross Mühle) w Kijach.[4] Armia Wedella wycofywała się w pobliże lasu przy wzniesieniu Szabliska (Schablizken Berg) i stanęła frontem do wsi Pałck. Pod osłoną kawalerii dotarła tutaj także artyleria i tabory z ekwipunkiem.[5]
Na rozkaz hrabiego Sałtykowa około godz. 19.00 na wzgórzu Kowala (Schmeide Berg) odbyła się dziękczynna msza. Potem na znak zwycięstwa rosyjski naczelny dowódca wydał rozkaz wystrzału z dział na wiwat, który to wystrzał wykonał batalion I dywizji. Następnie późnym wieczorem Rosjanie rozpoczęli wycofywać się do swojego obozu w Pałcku.[6] Bitwa zakończyła się o godz. 21.00.
Następnego dnia (24 lipca tr.) gen. Wedell przemieścił swoją armię na południe od Mozowa i północy od Cigacic, gdzie opodal rzeki Odry rozbito obóz. Późnym wieczorem Chef wydał rozkaz, aby pontony i tabory z ekwipunkiem odmaszerowały do Cigacic, gdzie rozpoczęto budowę mostu. Około godz. 9.00 do wsi dotarła artyleria, która wraz z taborami i piechotą rozpoczęła przeprawę na południowy brzeg Odry. Natomiast kawaleria, ze względu na niski stan wody w rzece, przeprawiała się przez pobliski bród. Jak relacjonował rosyjski dowódca Totleben, armia pruska w pośpiechu przekraczała „most wojenny” pozostawiając po drodze rannych i sprzęt. Jego kilkuset osobowy oddział lekkiej kawalerii atakował uciekających. W tych walkach zabezpieczała wycofujące się pruskie oddziały kawaleria. Kiedy o godzinie 15.00 wszystkie bataliony przekroczyły rzekę, armia pruska rozpoczęła dalszy odwrót w kierunku wsi Zawada, gdzie rozbiła obóz.[7].
Z 24 na 25 lipca tr. armia rosyjska pozostała pod Pałckiem opatrując rannych i naprawiając szkody w sprzęcie. Z pułków odkomenderowano oddziały, które zajęły się grzebaniem poległych żołnierzy obu armii.[8].
W bitwie pod Kijami pruska armia straciła 65 oficerów i 1400 żołnierz, 8 oficerów i 2257 żołnierzy dostało się do niewoli (w tym zaginęło lub zdezerterowało), a 168 oficerów i 2878 żołnierzy zostało rannych. Wśród wyższych dowódców ranni zostali gen. – mjr Manteuffel i gen. Geor Karl Gottlob von der Gablentz. Z rąk Kozaka lekką ranę odniósł sam gen. – por. Wedell. Jego armia straciła 2 chorągwie i 2 sztandary, które wpadły w ręce wroga. Stracono również 2 ciężkie działa i 1 działo dwufuntowe, których lawety bądź zaprzęgi zostały rozbite. W ręce Rosjan dostało się 28 wozów z amunicją. Na polu walki pozostawiono również 10 trzyfuntowych dział. Jak podają źródła straty pruskiej armii wyniosły 6776 oficerów i żołnierzy co stanowiło prawie 1/ 4 jej składu.[9]. Ranni i chorzy zostali w dniu 25 lipca wysłani do twierdzy w Głogowie.[10]
[1]Der Siebenjährige Krieg. 1756 – 1763. Bd. 10: Kunersdorf, Berlin 1912, s. 167 oraz Kay 23. Juli 1759 [w:] Die Schlachten Fridriche des Grossen, G. Dorn, J. Engelmann, Augsburg 1997, s. 119,
[2]Der Siebenjährige Krieg…, s. 168 oraz Kay 23. Juli 1759…, s. 119,
[3]Friedrich der Groβe. Eine Lebengeschichte von Johan David Erdmann Preuss, Bd. 2, Berlin 1833, s. 422 (raport gen. Wedella,
[4]Der Siebenjährige Krieg…, s. 169,
[5]Tamże, s. 170,
[6]Tamże, s. 170,
[7]Tamże, s. 171,
[8]Семилетняя война. Материалы о действиях русской армии и флота в 1756-1762 гг. Коробков Н. М. (ред.), Мocквa 1948, s. 463 (raport Sałtykowa),
[9]Der Siebenjährige Krieg…, s. 172,
[10]Friedrich der Groβe…, s. 423.
