Nagle las otworzył się niejako i wówczas naszym oczom ukazały się wręcz bezkresne winnice wśród, których dostrzec można domostwa. Przed nami zobaczyliśmy dużą wieś Cigacice, do której zmierzaliśmy lawirując pośród łach piasku wcinających się głęboko w nurt rzeki. Pokonaliśmy te przeszkody i niebawem wpłynęliśmy na głębsze wody zbliżając się do niewielkiej wyspy przy, której zarzuciliśmy kotwicę.”
Joseph von Eichendorff – fragment opisu jego podróży statkiem z Wrocławia do Frankfurtu nad Odrą z 14 listopada 1809 r. ( „Cigacice widziane z Odry” [w:] - Kreis Züllichau - Schwiebus. Schelenz Dr. Curt, Frankfurt am Main 1995 – tłumaczenie Bartosz Buda).
W „Opisie i topografii miast brandenburskich” Kräsema Kempitza z 1880 r. wieś Cigacice zamieszkiwało 18 marynarzy. Z kolei według rejestru z 1924 r. w Cigacicach było 83 właścicieli statków i barek. Sama wieś w 1927 r. liczyła 1416 mieszkańców, z czego przynajmniej jedna trzecia to ludność pracująca na lub przy statkach rzecznych i barkach. Wówczas była to jedyna wieś marynarzy. Już w 1889 r. w Cigacicach powstała szkoła nadająca patenty szyprów barkowych i marynarskich. W miejscowości tej znajdowały się również trzy wodniackie gościńce, które prowadziły rodziny Schunack, Kadach i Backer. Wreszcie tutaj znajdował się duży port przeładunkowy powstał w 1882 r. Jego modernizacja trwała w latach 1896 – 1898 przez umacnianie nabrzeża o długości 280 m, budowę placu składowego oraz magazynów służących do składu wielkopolskiego cukru. Rocznie przeładowywano 500 tys. cetnarów cukru (ok. 25 500 ton), który eksportowano drogą wodną do Niemiec. Z czasem port wyposażono w dźwig parowy, który w 1904 r. zastąpiono dźwigiem elektrycznym, a w 1913 r. wybudowano bocznicę kolejową. W 1934 r. pogłębiono basen portowy.
Statki w Cigacicach były wówczas mierzone według miar berlińskich /55 m długości i 6,4 m szerokości/ oraz wrocławskich /55 m długości i 8 m szerokości/. Na brandenburskich kanałach i rzekach pływały głównie trzy rodzaje statków: węglowce, statki z kamieniem i frachtowce. Przed I wojną światową cigacickie statki przewoziły głównie cukier, a w latach 30- tych węgiel z Górnego Śląska do Berlina i Szczecina. Dzięki zbudowanym w latach 1862 – 1868 kanałom łączącym Sprewę i Łabę, frachtowce z Cigacic można było spotkać również na trasie Berlin – Hamburg. We wsi istniały dwie duże spedycje handlowe Kluge i Woytschätzky korzystając z taniej drogi wodnej jaką była Odra.
Praca marynarzy sprawiała, że latem wieś się wyludniała. Jednak jej infrastruktura bardziej przypominała miasteczko niż wieś. Zamieszkiwali ją bowiem przedstawiciele różnych zawodów: kupców, rzemieślników, piekarzy i lekarzy. W 1924 r. marynarskim rzemiosłem zajmowały się rodziny : Brauer, Borchert, Beyer, Becker, Burdach, Garkisch, Gewiese, Gladis, Hahn, Handleuke, Jänsch, Jochinke, Kadach, Kliemchen, Karsunke, Kalisch, König, Klüge, Klose, Kliemann, Kubeil, Kuchale, Kullmann, Kutter, Lange, Lehmann, Manigel, Marake, Marschall, Mattner, Migur,Muckelberg, Noack, Padligur, Pohle, Roß, Rudolph, Scheibner, Schiller, Schmolling, Schmuck, Schulz, Schumann, Schwalbe, Seidel, Sinner, Sperling, Staar, Teichert, Usenbinz, Wagner, Weigert, Wenske, Woytschätzky, Ziehe,Zuchel, Züche. Część z tych nazwisk znajdowała się na pomniku poległych, który istniał wówczas w Cigacicach.
- „Schifferdorf Tschicherzig” Bruno Stephen – Neunkölln [w:] Heimatkalender 1930 s. 52- 57 – wg. tłumaczeń Bartosza Budy.
