Życie mieszkańców Cigacic i najbliższej okolic nierozerwalnie związane było z Odrą. Do 1862 r. we wsi istniała przeprawa promowa obsługiwana przez prom rządowy i gminny. W latach 1860 – 1862 Towarzystwo Akcyjne Budowy Dróg wybudowało nową drogę z Sulechowa do Zielonej Góry oraz drewniany most przy wsparciu rządowych funduszy. Drewniany most miał 386,5 m długości, 26 przęseł o długości od 10 do 15 m.
Kiedy w 1882 r. Towarzystwo Akcyjne Budowy Dróg rozwiązano drogi przeszły pod zarząd miejscowy, a drewniany most w Cigacicach przejął powiat Sulechowsko- Świebodziński. Przyznano również powiatowi prawo do pobierania opłat mostowych i podatku rocznego od prowincji brandenburskiej i śląskiej. Trwałość mostu liczono na lat 40, a w czasie wojennym stan mostu pogorszył się stwarzając zagrożenie dla żeglugi i ruchu drogowego. Spowodowało to zwołanie 14 października 1920 r., z polecenia ministra robót publicznych, przedstawicieli rządu i prowincji Brandenburgii i Śląska. Ustalono, że państwo, obie prowincje, miasto i powiat Zielona Góra, gmina Sulechów, powiat Sulechowsko- Świebodziński zgromadzą środki na budowę mostu z żelaza i betonu. Budowę mostu planowano zakończyć w 1924 r. a opracowania projektu i jego budowy powierzono zielonogórskiej firmie Beuchelt & Co. Wytrzymałość mostu obliczono zgodnie z zarządzeniem stosowanym dla mostów w Brandenburgii z 29 stycznia 1904 r. i miał on wytrzymać ciężar przejeżdżającego walca o wadze 23 ton – 10 ton na koła przednie i po 6,4 ton na dwa koła tylne.
Nowy most miał mieć 390,20 m długości oraz 10 przęseł, z których pięć po 33,8 m długości, cztery po 32 m długości i jedno o długości 87 m. Szerokość mostu wynosiła 6, 2m. między żelaznymi brzegami, w tym 0,5 m. dwa chodniki dla pieszych oraz część jezdną o szerokości 5,2 m. Jezdnia miała być wykonana z granitowej kostki na zaprawie cementowej. Obustronne chodniki dla pieszych z płyt betonowych poszerzono na zewnątrz głównych filarów jeszcze o pół metra.
Z kolei podpory mostu o czworokątnych podstawach zwężały się ku górze i były odpowiednio ukształtowane aby uniemożliwić tworzenie się wirów. Pasy naokoło podpór przy linii wody zostały przyozdobione ociosanymi kamieniami z lawy bazaltowej. Materiał na podpory stanowił cement i żwir z Odry .Wszystkie podpory, oprócz przyczółka, wbito przy pomocy kafara powietrznego. Filary wzmocniono pufem wulkanicznym.
Most oddano do użytku 1 kwietnia 1925 r. a do 13 kwietnia 1925 r. ciągle używano mostu drewnianego, kiedy to w poniedziałkowe drugie święto wielkanocne most ten spłonął do 1/3 swojej długości. Koszt całkowity zadania wyniósł 660 tys. marek i mieścił się w granicach projektu. 29 kwietnia 1925 r. za zgodą wszystkich stron nadano mu nazwę „Mostu Monbarta” (Kurt Konrat von Monbart starosta powiatu Sulechowsko- Świebodzińskiego w latach 1914-1933) uroczyście oddając do użytku.
- "Neubau der Brücke, über die Oder bei Tschicherzig, Kreis Züllichau- Schwiebus, Regierungsbezirk Frankfurt a. O., Monbart= Brücke" [w:]Heimatkalender des Kreises Züllichau- Schwiebus, 1926, s. 43- 45, wg. tłumaczenia Władysławy Kowalskiej.
