W wędrówce człowieka przez dzieje rzeki stanowiły poważną barierę. Nie powstrzymały go jednak a stymulowały do dalszego rozwoju.
Być może obserwując pnie drzew spływających z nurtem stwierdzono, że można surowca tego użyć przy budowie wodnych środków transportu.
W opisany powyżej sposób hipotetycznie mógł wyglądać moment wynalezienia jednej z najprymitywniejszych łodzi tzw. dłubanki. Fakt ten nastąpił co najwyżej w okresie mezolitu (8000 - 4800 lat p.n.e.) gdyż wcześnie nie istniały odpowiedniej grubości surowiec. Wykonywano je z przepołowionych pni drzew, których wnętrza drążono narzędziami bądź wypalano ogniem.
Sposoby wykorzystywania dłubane było bardzo różne. Mogły one służyć jako łodzie rybackie, bądź kilka powiązanych burtami tworzyło barkę transportową.
Dłubanka na nadodrzańskiej łące.
Zbieg okoliczności spowodował, iż kolejny egzemplarz tego typu łodzi trafił do kolekcji Muzeum Archeologicznego Środkowego Nadodrza w Świdnicy koło Zielonej Góry.
Łódź w muzealnym plenerze.
Późna wiosna 2010 roku przyniosła naszemu regionowi kolejną odrzańską powódź. Wysoka woda nie tylko dokonała spustoszenia w nadbrzeżnych miejscowościach lecz również silny nurt przemieści zdeponowane na dnie zabytki. W tym to czasie na nadrzeczną łąkę nieopodal wsi Brody wyrzucona została łódź dłubanka. Dzięki przytomnej reakcji mieszkańców została ona zabezpieczona przed zniszczeniem.
Łódź wykonana z dębiny. Jej długość w obecnym stanie wynosi prawie osiem metrów. Dzięki badaną fizyko - chemicznym czas jej powstania określono na XIV - XV wiek. Obecnie dłubanka eksponowana jest na tyła muzeum. Dołączyła ona do dwóch znajdujących się w świdnickiej kolekcji łodzi tego typu (odkrytych w Bojadłach oraz Nowej Soli).
