Gottihf Samuel Steinbart (21.09.1738 – 03.02.1809) najstarszy syn Johannesa Christiana Steinbarta, wnuk Siegmunda, założyciela ośrodka sulechowskiego, duchowny ewangelicki, profesor uniwersytecki, teolog i prawnik, w latach 1762 – 1806 dyrektor sulechowskiego Sierocińca i Królewskiego Pedagogium.
Studiował teologię protestancką, filozofię i prawo w Heildenbergu i Halle, doktorat uzyskał w roku 1756, profesurę otrzymał w 1774 r. Był w pełni ukształtowanym człowiekiem oświecenia, będąc pod wpływem angielskiego i francuskiego racjonalizmu, orędownik praw natury; opowiadał się za swobodą sumienia jednostki, uznawał prymat państwa nad kościołem, w tym też duchu prowadził sulechowski ośrodek.
W roku 1766 król pruski, Fryderyk II, specjalnym edyktem z 16 marca wyraził zgodę na przekształcenie zakładu edukacyjno- wychowawczego w Suelchowie w nowoczesny ośrodek dydaktyczno- naukowy, akademickie gimnazjum pod nazwą „Królewskiego pedagogium w Sulechowie” (Königliches Pädagogium zu Züllichau). Wkrótce Pedagogium urosło do rangi ponadregionalnej uczelni, ściągającej do Sulechowa rzesze męskiej młodzieży niezależnie od jej statusu społecznego i przynależności konfesjonalnej, w tym dużej liczby Polaków z polsko- niemieckiego pogranicza.
Napisał rozprawę „System der reinen Philosophie oder Glückseligkeitslehre des Christenthums”, 1778 i „Grundbegriffe zur Philosophie über den Geschmack”, 1785.
Zmarł we Frankfurcie nad Odrą w wieku 71 lat. Był ostatnim rektorem uniwersytetu „Viadrina”. Pochowany został na miejscowym cmentarzu uniwersyteckim.
prof. J. P. Majchrzak
