Bogdan Kowalski (1912-1985) urodził się 9 września 1912 r. w Berlinie. Syn Franciszka, mistrza krawieckiego. W wieku sześciu lat rozpoczął naukę w Publicznej Szkole Powszechnej, następnie uczęszczał do Wyższej Realnej Szkoły im. Fryderyka Werdera w Berlinie. Za pośrednictwem Związku Polaków w Niemczech został w 1930 r. przyjęty do Państwowego Seminarium, gdzie uzyskał kwalifikacje nauczyciela szkół powszechnych.
Po odbytej praktyce bezpłatnej w Publicznej Szkole Powszechnej nr 3 w Rawiczu, w październiku 1935 r. złożył egzamin praktyczny w Poznaniu. W styczniu 1936 r. podjął pracę w jednoklasowej prywatnej Szkole Powszechnej w Starym Kramsku z polskim językiem wykładowym. Trafił tam przez Związek Polskich Towarzystw Szkolnych jako Polak posiadający obywatelstwo niemieckie. W tym czasie obserwowany jest przez władze niemieckie, które za okazywanie polskości pozbawiły Bogdana Kowalskiego w 1939 r. prawa nauczania w prywatnej szkole polskiej w Starym Kramsku. Ze Związku Polskich Towarzystw Szkolnych w Niemczech 6 lipca 1939 r. otrzymał pismo, że dekretem Prezydenta Rejencji we Frankfurcie nad Odrą z 23 czerwca 1939 r. został pozbawiony prawa nauczania w szkole polskiej.
We wrześniu 1939 r. został aresztowany i osadzony w obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen – Oranienburg. Zwolniony z obozu 30 lipca 1940 r. - aż do powołania do służby wojskowej w armii niemieckiej pracuje do 25 listopada 1940 r. w zakładzie malarskim mebli Jana Żurawskiego w Berlinie. 24 maja 1941 r. wydalony z armii niemieckiej, znalazł zatrudnienie w biurze browaru Schultheissa w Berlinie, gdzie pracował jako robotnik aż do zakończenia wojny.
W grudniu 1945 r. wraca do Polski. Otrzymuje obywatelstwo polskie i rozpoczyna pracę w starostwie obornickim w Publicznej Szkole Powszechnej nr 1 w Rogoźnie Wlkp. jako nauczyciel kontraktowy.
1 września 1948 r. dzięki prośbie mieszkańców Starego Kramska do Kuratora Okręgu Szkolnego Poznańskiego w Poznaniu ponownie objął kierownictwo szkoły w tej miejscowości. Uczył od 1948 r. do 1964 r. W 1950 r. został kierownikiem biblioteki szkoły. W 1957 r. zdał egzamin uproszczony z wychowania fizycznego w Studium Nauczycielskim w Raciborzu.
Dzięki umiejętnościom j. niemieckiego w mowie i piśmie 1 września 1964 r. przeniesiony przez Kuratorium Okręgu Szkolnego w Zielone Górze do Liceum Pedagogicznego dla Wychowawczyń Przedszkoli w Sulechowie - objął stanowisko nauczyciela j. niemieckiego. W 1969 r. uzyskał kwalifikacje do nauczania języka niemieckiego w szkołach średnich. W zakładach kształcenia nauczycieli przepracował do 31 sierpnia 1972 r. i przeszedł na emeryturę.
Za pracę pedagogiczną otrzymał Medal Zwycięstwa i Wolności, Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Odznakę Honorową „Za zasługi w rozwoju województwa zielonogórskiego”, Krzyż Zasługi dla ZHP i Medal Komisji Edukacji Narodowej. W 1975 r. wpisany został do Księgi Pamiątkowej „Zasłużony Dla Oświaty i Wychowania”.
Zmarł 10 kwietnia 1985 r.
- Służyli polskiej szkole, pod red. Władysława Korcza, Zielona Góra 1990, s. 73-74.
