Franciszek Konwisarz (1922 – 1981) urodził się 6 listopada 1922 r. w Siworogach, dawniej pow. Przemyślany, woj. Tarnopolskie. Syn Andrzeja, pracownika PKP. Czteroklasową szkołę powszechną ukończył we wsi Zaciemne. Do wyższych klas uczęszczał w Przemyślanach, gdzie ukończył dwie klasy gimnazjum ogólnokształcącego. Trzecią klasę ogólnokształcącą ukończył we Lwowie w czerwcu 1939 r.
W czasie okupacji niemieckiej pracował jako robotnik przy naprawie dróg i torów kolejowych. Od maja 1943 r. do sierpnia 1945 r. pracował jako robotnik rolny w majątku państwowym.
W sierpniu 1945 r. osiedlił się wraz z rodzicami w Cigacicach koło Sulechowa. Od lutego 1946 r. uczęszczał do Liceum Pedagogicznego w Sulechowie, które ukończył egzaminem dojrzałości w czerwcu 1948 r.
Pracę rozpoczął w Szkole Ćwiczeń Liceum Pedagogicznego w Ośnie Lub. 1 września 1948 r. Pracując w tej szkole zawarł związek małżeński z Martą, również nauczycielką szkoły ćwiczeń.
1 sierpnia 1951 r. Wydział Oświaty Prezydium WRN w Zielonej Górze przeniósł Franciszka Konwisarza do Sulechowa, gdzie został kierownikiem Szkoły Ćwiczeń Liceum Pedagogicznego. W grudniu 1961 r. zdał egzamin uproszczony z zakresu studium nauczycielskiego – kierunek biologia w Studium Nauczycielskim nr 2 w Poznaniu.
Szkołą Ćwiczeń kierował do 31 sierpnia 1969 r. do chwili wybrania na prezesa Oddziału Powiatowego Związku Nauczycielskiego w Sulechowie. Stanowisko to pełnił do 1978 r. i przeszedł na emeryturę.
Od 1956 r. członek PZPR. Przez wiele lat piastował funkcję sekretarza POP przy Liceum Pedagogicznym w Sulechowie, a następnie funkcję sekretarza organizacyjnego Komitetu Miejskiego w Sulechowie. Był członkiem Towarzystwa Krzewienia Kultury Świeckiej, przez kilka lat pełnił funkcję skarbnika Zarządu Powiatowego tego towarzystwa. Członek ZNP aż do śmierci.
Otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, Złotą Odznakę ZNP i Odznakę Honorową „Za zasługi w rozwoju województwa zielonogórskiego”.
Zmarł 23 września 1981 r.
- Służyli polskiej szkole, pod red. Władysława Korcza, Zielona Góra 1990, s. 68-69.
